Peas and Love! (Erwten en Liefde!)

Op de bouw gaat alles zijn gangetje. De funderingen van beide gebouwen zijn af en de kolommen van de kleuterschool zijn al 2,5 meter opgemetseld. Vorige week tijdens de lunchpauze zagen we Amadou met emmertjes water de bosjes in lopen. Hij bleef maar water halen en in de bosjes gieten. Toen we vroegen wat hij aan het doen was bleek dat hij een rat (ze noemden het een grasscutter) in dat holletje had zien gaan. Toen de rest dat ook wist begonnen ze er met z’n allen werk van te maken. De emmers waren niet voldoende dus werd de tuinslang naar het holletje gesleept. Na een tijdje begon er iemand te gillen en begon de groep van ongeveer 6 mannen te rennen en duiken. Na een paar keer misgegrepen te hebben hadden ze hem bij zijn staart te pakken. Eenmaal gevangen moesten sloegen ze hem een paar keer tegen een steen aan, zodat hij niet meer zo vervelend tegenstribbelde. Toen hij niet meer tegenstribbelde pakte ze een stanleymes om zijn keeltje door te snijden. De rat was nauwelijks dood of er werd alweer geroepen dat er een tweede gezien was. Deze rat rende hard op mij af, en voor ik wist wat er aan de hand was kwamen er ook 6 mannen op mij afgerend. Nog net optijd kon ik opzij springen zodat zij verder achter de rat aan konden rennen. Nog geen minuut later hadden ze de tweede rat ook te pakken. Deze werd ook op de ‘halal manier’ geslacht (tegen een steen aan geknald en met een stanleymes opengesneden). Vervolgens pakten ze de rat met zijn tweeën vast, om er met 1 flinke ruk zijn huid vanaf te trekken. Daarna werd de staart er met een stanleymes afgesneden en werden de organen verwijderd om ze vervolgens in een bouwemmer met water te plaatsen. Die avond stond er voor onze werknemers verse rat op het menu! Ze hebben ons nog aangeboden om mee te eten, maar dat aanbod hebben we vriendelijk afgeslagen. De volgende dag waren de ratten inderdaad opgegeten, alleen de hoofdjes waren nog over. Deze werden op open vuur gebakken en werden als ontbijt op een tapalapa gedaan. Schijnt heerlijk te zijn, maar ook deze keer hebben we het weer afgeslagen.

Vrijdag waren we uitgenodigd voor de bruiloft van Jibby, de watchmen van Maarten en Paula. Hij heeft al 6 maanden een vriendin, en ze hadden inmiddels de 10.000 dalasi (200 euro) bij elkaar gesprokkeld om te gaan trouwen. Ze gingen trouwen in Brikama, de ceremonie zou beginnen na het bidden van 5uur. Rond 5uur liepen wij naar de moskee. Normaal mogen hier geen vrouwen in, maar een paar mannen zeiden dat het goed was dat ik meeging de moskee in. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld. Ook al had ik een jurk aan tot op mijn enkels, en een vestje om mijn schouders te bedekken, ik werd vreselijk aangestaard in de moskee. Maar zo’n gambiaanse trouwerij wilde ik natuurlijk niet missen! Ook Jibby ging mee de moskee in, hij zat naast ons achteraan in de moskee tegen de muur aan. Nadat de man vooraan ongeveer 15 minuten in het Arabisch iets had gemompeld deelden ze blikjes fanta en (vreselijk bittere) noten uit. Helaas was er alleen genoeg om de voorste rij een blikje te geven. Na dit uitdelen was de ceremonie afgelopen. Eenmaal buiten aangekomen gaf Jibby aan dat hij op dat moment al getrouwd was. De bruid was nog nergens te bekennen, en wist dus ook niet dat ze al getrouwd was met iemand die in die moskee zat. Want het had net zo goed Wouter kunnen zijn die getrouwd was, die zat ook zwijgend achter tegen de muur aan in de moskee. Terug aangekomen bij de auto was daar een feest aan de gang. Twee vrouwen waren aan het trommelen, eentje op een Jerrycan, de ander op een kalabas in een waterbak. Zij maakte deel uit van een grote kring klappende en zingende mensen. Als je behoefte had om je dansmoves te laten zien mocht je midden in de cirkel gaan staan en dansen. Er werd op dat moment harder getrommeld en geklapt dan wanneer er niemand in de cirkel stond. Na een uurtje werden we op de compound van de bruid haar ouders geroepen om daar te gaan ‘lunchen’. Volle schalen rijst met kip en ander lekkers werden tussen iedereen neergezet, en hier kon je dan met z’n allen omheen gaan zitten om van te eten. Terug naar het pleintje waar het feest aan de gang was werden we overladen met joelende kinderen. Deze kinderen waren allemaal zo opgewonden, wilde op alle foto’s staan die je maakte, en wilden het liefst door Wouter en Niels in de lucht gegooid worden. In het begin was het nog wel leuk om met deze kinderen te spelen, maar je kwam er simpelweg niet meer vanaf. En ineens, rond een uur of 8 kwam er een taxi aanrijden. Ja hoor, daar kwam de bruid aangereden. Ze werd voor de compound gereden, en iedereen rende op de auto af om de bruid in al haar glorie te zien. Ze was beeldschoon! De bruidegom bleef gewoon op zijn plekje zitten en kletsen met zijn vrienden. Na gevraagd te hebben waarom hij niet op haar af liep bleek dat dat niet zo hoorde. Nadat iedereen haar bewonderd had kwam ze iedereen een handje geven. Ook haar inmiddels eigen man gaf ze lekker casual een handje. Vervolgens ging ze weer even naar binnen om een andere jurk aan te doen. En toen was het feest in volle gang. Er werd ons nog meer eten aangeboden. Later op de avond kregen we nog een Chinees bakje mee die we mee konden nemen naar huis. Net voor we weggingen moesten we nog even mee naar binnen om nog een keer met ze me te eten. Eten afslaan is natuurlijk heel onbeleefd, dus hebben we weer een paar happen rijst naar binnen gewerkt. Om een uur of half 11 liep het feest op z’n einde. Na gevraagd te hebben wie er allemaal naar Brufut moesten bleek dat dit ongeveer 20 man was. Dit moesten we verdelen over drie auto’s. Want ja, als ze een gelligelli terug moesten nemen zou dit voor rekening van Jibby komen, en hier had Jibby geen geld meer voor. Kort samengevat: 6 extra man in de achterbak van onze auto, hatsee!

Vandaag had ik (Wouter) nog een ‘leuke’ ervaring. Ik was onderweg naar Brikama om een zaagje te kopen (sidenote: achteraf bleek dat we het zaagje niet eens nodig hadden). Om er zeker van te zijn dat ik geen toebab-prijs maar een Gambiaanse prijs zou betalen had ik een van onze werknemers mee genomen. Alles leuk en wel, een zaagje gekocht voor 60 dalasis, en weer op weg naar de bouwplaats. Daar begon het gezeur echter: ik kijk in de spiegels; links, midden, rechts, kijk over mijn schouder en rijd langzaam achteruit. Ineens begint er een vent achter de auto te mekkeren dat ik hem heb aangereden. Ik hoorde geen knal, ik voelde niks, maar zijn fiets lag ‘onder de auto’. Yeah, right. Binnen de kortste keren stond de politie erbij, om even te melden dat ze inderdaad hadden gezien dat ik die gast zijn fiets had aangereden en dat ik maar even mijn rijbewijs en de verzekeringspapieren van de auto moest laten zien. Ik laat ze zien, en de politieagent loopt ermee weg naar het politiebureau. Ondertussen begint die vent met zijn fiets te janken dat hij een slag in zijn wiel heeft, en dat ik maar moet gaan betalen. Het was 20 dalasis (40 eurocent), dus ik maakte er geen probleem van: als ik er maar weer snel weg was. Helaas is dat dus geen mogelijkheid in Gambia...

Hij had er allang vrede mee dat ik had betaald om zijn fiets te laten repareren (die ik dus niet eens aan had aangereden), maar de politie wilde er nog even een iets groter probleem van maken. Als een toebab ergens een ongeluk krijgt is hij altijd fout, omdat hij de schade kan betalen en een bedragje aan de politie kan betalen om het door de vingers te zien. De agent die mijn rijbewijs en de verzekeringspapieren wilde checken was er ondertussen vandoor. Gelukkig had ik 1 van onze werknemers bij me (hoe kan het ook anders: Lamin), die in het Mandinka kon vragen waar mijn papieren waren. Moeilijk, moeilijk, gezeur, gezeur, wachten, wachten. Een uurtje later waren mijn papieren gevonden. Natuurlijk konden die niet makkeiljk overhandigd worden, van een toebab valt immers geld te trekken. Eerst moest ik in gesprek met 3 luitenant-agenten, de man die “aangereden” was en Lamin. Gelukkig nam Lamin het gesprek over, en begon hij in het Mandinka tegen ze te praten. Na een tijdje daar nutteloos te hebben gezeten vertelde 1 van de agenten mij dat het heel gevaarlijk was wat ik deed. Als ik een persoon had geraakt had hij wel dood kunnen zijn. Uiteraard, nog geen 5 kilometer per uur achteruit is wel dodelijk. Daarna vroeg hij me of mijn auto remmen had, waar ik ‘ja’ op antwoorde. Hij vertelde dat de fiets geen remkabels had, en dat dat mijn schuld was. Die waren blijkbaar op magische manier verdwenen toen ik de fiets ‘aanreed’. Al snel nam Lamin het weer over, en hij vertelde de politie een flink verhaal in het Mandinka. Een halfuur later keken ze me nog even vreemd aan, gaven ze me de papieren en mocht ik gaan. In de auto vertelde Lamin me dat hij een mooi verhaal had afgestoken: Ik was eenzaam, kende niemand in Gambia, had geen geld, geen huis en geen eten. De auto was mijn enige bezit. Ik had wel wat geld op de bank staan, maar om dat naar de politie te brengen moest ik eerst bellen met de bank, moest het langs de secretaresse, moest het vervoerd worden etcetera etcetera. De politie dacht wat geld van een toebab af te kunnen troggelen, maar na dat verhaal dachten ze dat er van mij niks te plukken viel. Het maakte me niks uit Lamin tegen de politie vertelde, ik was allang blij dat ik na 2 uur eindelijk weer weg kon... En ach, op deze manier heb ik in ieder geval weer een pagina vol kunnen praten voor onze blog, dat is ook wat waard toch?