De tweede week

Na de eerste week waren we wat meer gewend aan de cultuur, het weer, het tempo en het verkeer. Zondag stond er een harde wind, dus in plaats van het strand hebben we een dagje de toerist uitgehangen. Allereerst reden we naar the Crocodile Pool in Bakau. Hier is een heel klein meertje waar al 60 jaar krokodillen leven. Voor 50 dalasi (iets minder dan 1euro (8 tapalapas)) mocht je naar binnen, eerst was er een tentoonstelling van alle Gambiaanse muziekinstrumenten, gebruiken en geloven. Vervolgens liep je door een bos met lianen en de allergrootste boom van Gambia, om vervolgens bij de krokodillen aan te komen. Zonder gids mocht je de Crocodile Pool niet betreden, dus liep er een gambiaan met ons mee die aangaf welke krokodil je wel en niet mocht aaien. De Crocile pool zat flink vol. In het kleine meertje zaten zo’n honderd krokodillen. Als je dat hek binnenloopt is het heel spannend, omdat je denkt dat er maar 1 krokodil hoeft te zijn die slechte bedoelingen heeft en je bent er geweest. Onze gids was echter nergens bang voor. Voor hem was dit routinewerk. Rustig fluitend liep hij tussen de krokodillen door, en hij maakte zich schijnbaar nergens druk om. Nou, dan zal het voor ons ook wel veilig zijn. Iets van de Crocodile Pool af lag een krokodil te zonnebaden, volgens de gids was het veilig genoeg om hem (of haar) te aaien, rare huid hebben die beesten. Als je eruit gaat kom je door een souvenierswinkel waar ze geld vragen om de krokodillen te voeren, zodat ze geen bezoekers zullen eten. Ook lagen er lollies die je kon kopen om de gambiaanse kinderen buiten de poort niet te laten zeuren om geld of eten. Mooi contrast is dat: in Nederland betaal je om de dieren in een park te mogen voeren, hier betaal je om de kinderen buiten het park te mogen voeren. Vervolgens zijn we even over de markt gelopen in Bakau. Bij alle kraampjes verkopen ze hetzelfde, muffe kruiden en verdacht uitziende groenten. Het zit ook helemaal vol met vliegen. Die gaan er niet dood aan, dus waarschijnlijk zal het ook wel veilig genoeg zijn voor mensen. Aangezien wij (als toebabs) flink opvallen wil iedereen meteen onze gids zijn. Bij toebabs valt immers geld te vangen! Zelfs voor een rondleiding over de markt denken ze geld te krijgen, nice try maar nee dankje. Na hier een klein rondje gelopen te hebben (terwijl we probeerden onze ‘gids’ af te schudden), zijn we doorgereden naar de hoofdstad: Banjul. In Banjul zou de grootste markt in The Gambia zijn: de Albertmarkt. En of deze groot was! Een megagrote markt, volledig overdekt met kleden die tussen de 1,50 en 1,70 meter hoog hangen. Je liep dus de helft van de tijd vrijwel gebukt over deze markt (voor Wies was dit misschien de helft, ik heb op die hele markt maar 1 keer kunnen staan: toen we buiten waren). Als mensen toebabs zien worden ze helemaal gek. Iedereen wil dat je in hun winkeltje kijkt, willen een mooie prijs voor je maken, ookal hoef je hun product niet, willen weten waar je vandaan komt en hoe je heet. Een klein uurtje later hadden we ongeveer vier verschillende gidsen afgeschud en hadden we het wel weer gezien op de markt. Toen we weer aankwamen bij onze auto stond er een vent naast die beweerde op onze auto gepast te hebben, en uiteraard wilde hij er geld voor hebben. Ik mag dan wel een toebab zijn, ik ben ook maar een arme student! Vervolgens hebben we nog een rondje gereden door Banjul maar hier was niet veel te zien verder.
Maandag zijn we weer teruggegaan naar de bouw, waar we hebben gemeten of onze werkploeg de fundering wel goed hadden uitgegraven. Dit was niet helemaal het geval, dus hebben we de voorman uitgelegd wat er verkeerd was, en hoe hij het moest doen. Na een korte uitleg beweerde hij te snappen wat de bedoeling was, na een kleine controle of hij het echt begreep konden we weer gaan. Dan kunnen ze het wel weer zelf aan. Die avond zijn we naar het Sheraton Hotel gegaan (een 5 sterrenhotel) om een fitnessabonnement af te sluiten. Allereerst werd er gezegd dat we voor 1500 dalasi per maand gebruik mochten maken van hun sportcentrum, daarbij zat een buitenzwembad, een sauna, warme douches, een turks stoombad en we mochten reserveren voor masages. Omdat we niet zeker wisten hoevaak we zouden gaan wilden we ook de prijs per keer weten. Omdat ze dat niet zeker wisten zouden ze ons er later over terugbellen. We werden aan het eind van de dag teruggebeld dat we mochten sporten per keer voor 300 dalasi (6euro of 50 tapalapas), per maand voor 1500 dalasi (30euro of 250 tapalapas), per drie maanden voor 2250 dalasi (42 euro of 375 tapalapas), of per half jaar voor 2250 dalasi. Erg lastige keuze... NOT. Ookal ben ik niet zo’n fitnesser, die sauna en chillen bij dat zwembad zie ik (Wies) wel zitten;).
Dinsdag hadden we om kwart voor 9 een afspraak op een school in Bakau waar toiletgebouwen gebouwd moesten worden, we gingen hier alleen heen om te kijken hoe lang de leidingen moesten zijn. Daar eenmaal aangekomen bleek dat ze al begonnen waren met de bouw. De man die ons rondleidde wist hier ook niets van, hij was een tussenpersoon, en omdat het independence day was was er verder niemand op de school die ons dit kon uitleggen. Hier zou hij ons later nog over bellen. Daarna zijn we weer naar de bouw gegaan. Onderweg naar de bouw kwamen we nog een diplomaat tegen op de weg. In Gambia krijgen diplomaten (of andere belangrijke personen) voorrang op de weg. Gelukkig zijn ze niet te missen: voor de diplomaat rijdt een politieauto met volle bak sirene. Uit het raam hangt een vent die iedereen van de weg afduwt zodat hij er met 100 kilometer per uur langs kan knallen. Iedereen schiet maar een beetje de weg af, en de diplomaat rijdt (half over de verkeerde kant van de weg) door. Eenmaal aangekomen bij de bouw moesten we even checken of de Gambianen de fundering dit keer wel goed hadden uitgegraven: dit was het geval! ’s Avonds nam Maarten ons mee naar het senegambiahotel waar een beachvolleybalveld is en waar 4x in de week mensen bij elkaar komen om daar een partijtje te volleyballen. Heerlijk om na twee weken weer eens te volleyballen in de volle zon! Hier zullen we dus waarschijnlijk vaker mee gaan doen! Helaas heb ik (Wouter) mijn schoenen laten liggen bij het volleybalveld, dus ik zal binnenkort even nieuwe moeten kopen. Hier in Gambia is alles wat je achterlaat weg. Alsof ze uit zichzelf zijn weggelopen.
Woensdag zijn we naar BruSuBi geweest om ons plan voor te leggen. Hier is een terrein van 72 x 25 meter, waar veel op gebouwd moest worden. Wij hebben aan de directeur ons vlekkenplan voorgelegd, en hebben het erover gehad wat hij wilde dat we veranderen. Dit was vrij weinig, hij was heel erg enthousiast. We konden dus beginnen met het uittekenen van dit gebouw, om te zorgen dat de eerste klaslokalen voor 1 september gebouwd zijn. ’s Middags hebben we hier een contract voor opgesteld en zijn we begonnen met het tekenwerk. Dit tekenwerk is anders dan de andere gebouwen omdat er met een verdieping gebouwd wordt, we zijn dit allemaal aan het voorbereiden zodat de constructeur dit kan bekijken, en aan kan geven of het zal blijven staan. Die avond zijn we nog even langs het Sheraton gegaan om even de sauna mee te pakken. Toch wel lekker, ook chill dat het daarna buiten koel aanvoelt (ook al is het nog steeds 30 graden).
Donderdag wilden we de wapening gaan halen zodat we maandag kunnen beginnen met het storten van de fundering. Denk maar niet dat je hier een soort gamma hebt waar je zomaar wapeningsstaven mee kan nemen. Bijna niemand heeft dit op voorraad, en de prijs kan heel erg variёren. We hebben er in totaal meer dan twee uur over gedaan om de juiste hoeveelheid en de juiste grootte wapening voor een schappelijke prijs te kopen. De wapening zou daarna met een ezelkar naar de staalvlechter gebracht worden. Hij (de staalvlechter) had ons vanaf het begin aangeven dat we niet meer dan 50 dalasis moesten betalen voor de ezelkar, anders zou hij het zelf doen. We zijn blank, dus zijn we lekker makkelijk af te zetten natuurlijk! Eenmaal onze wapening gevonden waren we op zoek naar een ezelkar die max 2 minuten moest rijden om onze wapening bij de vlechter te brengen. Hij vroeg ons hier 200 dalasis voor, na veel onderhandelen hebben we 50 dalasis betaald voor deze ezelkar! Eenmaal aangekomen bij de staalvlechter meldde hij ons doodleuk dat hij er maximaal 25 dalasis voor had betaald. We waren dus alsnog afgezet. Vervolgens zijn we naar de bouw gegaan omdat het hier de uitbetaaldag was. Omdat Gambia toch een cultuur is waarin vrouwen ondergeschikt zijn moest Wies het geld maar betalen. Dan weten ze namelijk wie het geld uit betaald, in de hoop dat ze daar meer naar zullen luisteren. Na de werknemers een krappe 20 euro betaald te hebben voor 10 dagen werk en ze een fijn weekend gewenst te hebben kwam de cementwagen aanzetten. Dan komt er een vrachtwagen, waar voorin 3 mensen zitten, en op de zakken cement in de vrachtwagen zitten nog eens 6 personen. Zij zouden de zakken wel even in onze container leggen, hier was al eerder voor betaald, toch probeerden ze allemaal weer meer geld te vragen aan ons (toebabs). Nice try, maar dat gaat niet gebeuren. ’s Avonds zijn we doorgereden naar Senegambia, waar we nog even gebeachvolleyballt hebben voordat we naar het strand zijn doorgereden. Prima afsluiting van een dag: op het strand de ondergaande zon bekijken.
Vrijdag zou Paula (met Tobias) terugvliegen naar Nederland. ’s Ochtends dus eerst even snel langsgegaan om afscheid te kunnen nemen en daarna weer druk aan de werk. We zouden nog constructietekeningen moeten maken van de school in Brusubi. Helaas hadden we geen boeken bij ons, dus moesten we het maar doen met wat we nog wisten en wat we konden vinden op het internet. Niet ideaal, maar het kan er mee door. Na nog geen uurtje werken viel de stroom uit (dachten we). Later bleek dat de watchman van Niels vergeten was om stroom op te waarderen (stroom is hier in Gambia prepaid, net zoals het internet en de telefoons), maar dat wisten we toen niet. Nouja, prima, stranddagje! We zijn even langs ons vaste strand gegaan, waar Bounty ons weer hartelijk verwelkomde. Heerlijk weer, volle bak zon en lekker temperatuur water, nice! Het viel ons op dat er palmbomen stonden rondom ‘ons restaurantje’, waar flinke kokosnoten in hingen. Nou, dat wilden we wel eens proberen! Nog geen minuut later kwam Bounty eraan met de schraalste ladder die je ooit hebt gezien. Drie mensen moesten de ladder vasthouden, zodat hij de palmboom in kon klimmen. Waarschijnlijk had de ARBO het niet goedgekeurd, maar voor hun was het standaardwerk. Met hun machete hakten ze de kokosnoot open, waarna we twee heerlijke kokosnoten hadden. Tegen de avond hadden ze het eten voor ons alweer klaarstaan: butterfish met patat en salade, heerlijk! Al met al nog geen vijf euro per persoon kwijt voor de hele middag drankjes + eten + kokosnoot + vers baobab juice. Daar kun je het niet voor doen in Nederland ;). Toen we net weg wilde gaan kwam er een man naar ons toe die ons even vertelde wat er mis was met de huidige samenleving. Blijkbaar handelde hij (illegaal) in olie en hij vertelde ons even doodleuk dat Rotterdam de grootste illegale handelspost ter wereld is op het gebied van olie. Hij kan het weten denk ik dan maar. Verder vertelde hij ons dat hij zo’n 14 (!) huizen in de hele wereld bezit (waaronder Monaco, Dubai en Ibiza) voor zijn werknemers. Als we interesse hadden in een van deze steden kon hij wel wat voor ons regelen zei hij! Ook vertelde hij ons hoe je handelen moest regelen: ” rule number 1: ALWAYS get a middleman, ALWAYS”. Dit alles vertelde hij ons casual terwijl hij met een joint in het rond liep te zwaaien. Daarna nodigde hij ons uit om een keer bij hem te komen eten of met hem op stap te gaan. Na een vriendelijke “we’ll think about it” zijn we daarna op huis aangegaan. Er moest ’s avonds ook nog wat werk gebeuren: we moesten nog verder met de constructietekeningen! Rond een uur of 11 waren we er klaar mee en zijn we op bed gedoken. Een leuke, drukke en vermoeiende dag!